دلم هزار بار جان داد

      تا صدای گام های تو آرامش کرد.

         نمی دانی چه رنجی کشیدم!

            هر بار که دیرتر از همیشه می آیی

               خودم را همچون سنگریزه هایی

                  در ساحل اقیانوسی بزرگ می بینم،

                     که صدایم حتی به گوش موج هم نمی رسد!

               روبه رویت نشستم تا نگاهت را به چشمانم هدیه کنم

                        و آرامشش را به قلب آشفته ام تقدیم نمایم!

                        ولی نگاهم نکردی و من فقط ترسیدم!

                     آرام از تو پرسیدم : (( دوستم داری؟))

                  نه نگاهم کردی و نه جوابم دادی

               این بار از نامهربانی تو رنجیدم!

            اشک ریختم، ولی تو حتی اشکهایم را ندیدی

         برای اولین بار حس کردم ویران شدم

      تو بی آنکه آرامم کنی

   نگاهت را به مهتاب سپردی وتنهایم گذاشتی!